Ile wynoszą koszty komornicze i kto je ponosi?

Koszty egzekucji komorniczej są bezpośrednio związane z dochodzeniem swoich należności przez wierzycieli. Zaległe zobowiązania mogą doprowadzić do rozpoczęcia postępowania. Egzekucja komornicza kosztuje, a zwiększające się zadłużenie generuje dodatkowe odsetki. Zwlekanie ze spłatą nie jest więc najlepszym rozwiązaniem. W tym artykule przybliżymy, czym są koszty komornicze i kto je ponosi.

Jakie koszty komornicze wyróżniamy?

Przy spłacaniu kredytu lub pożyczki należy dbać o harmonogram spłat. Niewywiązywanie się z zobowiązań, problemy ze spłatą kredytu czy zaległości rachunkowe mogą mieć naprawdę poważne konsekwencje. Jedną z nich jest egzekucja komornicza. To próba odzyskania należności przez wierzyciela, kiedy inne sposoby nie są skuteczne. Należy wiedzieć, że postępowanie generuje pewne koszty komornicze.

Zaliczamy do nich dwie główne kategorie opłat:

• koszty ponoszone w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego,
• wydatki za przeprowadzenie innego postępowania albo dokonanie innych czynności.

Koszty komornicze mogą obejmować wykonanie zabezpieczenia roszczenia lub europejskiego nakazu czy postanowienia o zabezpieczeniu środka dochodowego. Każda oddzielna usługa windykatora będzie miała swoją cenę. Koszty komornicze dotyczą dokumentacji, konkretnych działań, opłat administracyjnych oraz specjalnych kar – na przykład za utrudnianie czynności. Warto wiedzieć, że nawet każdorazowe doręczenie pisma przez komornika może kosztować do kilkudziesięciu złotych.

Ustawa o kosztach komorniczych – gdzie określono zasady finansowania egzekucji?

Komornik ma prawo potrącić z każdej wyegzekwowanej kwoty, należną dla siebie opłatę. Koszty komornicze zostały określone w Ustawie o komornikach sądowych i egzekucji oraz Ustawie o kosztach komorniczych. Te dokumenty zawierają dokładne zasady finansowania. Wypisano tam również wysokość każdej konkretnej opłaty egzekucyjnej.

Zwykle wykorzystuje się Ustawę o kosztach komorniczych. W tym zagadnieniu ma ona największe znaczenie. Koszty komornicze według przepisów wynoszą 10% wartości wyegzekwowanego świadczenia. Niekiedy wykorzystywana jest jednak niższa stawka – 3% świadczenia. Warto wiedzieć, że przy umorzeniu postępowania egzekucyjnego komornik może pobrać 5% całkowitej kwoty.

Koszty komornicze są więc różne zależnie od konkretnej sytuacji. Ustawa o kosztach komorniczych zawiera wszystkie konieczne informacje, by dowiedzieć się, ile może kosztować dana egzekucja z wybranymi usługami.

Jaki jest koszt egzekucji komorniczej?

Opłaty będą różnić się zależnie od sytuacji. Koszty komornicze w większości przypadków będą wynosić 10% wyegzekwowanego świadczenia. Mimo wszystko istnieje sporo wyjątków oraz dodatkowych opłat.

Koszty komornicze	Wysokość opłaty
Opłata egzekucyjna	10% wartości wyegzekwowanego świadczenia
Opłata preferencyjna	3% wartości wyegzekwowanego w ten sposób świadczenia
Opłata w przypadku umorzenia	5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania
Opłata w przypadku bezpodstawnej egzekucji	10% wartości egzekwowanego świadczenia
Opłata za wcześniejszą spłatę	zwrot 50% kosztów
Opłata za doręczenie pisma przez komornika	60 zł
Opłata za poszukiwanie majątku	100 zł
Wniosek o wszczęcie egzekucji wydania rzeczy ruchomej	400 zł
Wniosek o wprowadzenie syndyka albo zarządcy w posiadanie majątku	400 zł
Opłata za sporządzenie protokołu stanu faktycznego	400 zł
Wniosek o wprowadzenie syndyka masy upadłości	400 zł
Wniosek o sporządzenie spisu inwentarza	400 zł
Wniosek o zabezpieczenie spadku	400 zł
Opłata za utrudnianie czynności komorniczych	1000 zł
Opłata od wniosku o przeprowadzenie licytacji	1000 zł

Wszystkie koszty komornicze podane powyżej zostały przygotowane na podstawie Ustawy o kosztach komorniczych. Warto zauważyć, że nawet umorzenie postępowania generuje spore dodatkowe wydatki.

Kto ponosi koszty komornicze?

Wszelkie koszty komornicze ponosi prawie zawsze sam dłużnik. W niektórych przypadkach pewne opłaty będzie musiał pokryć wierzyciel. Koszty komornicze obejmują opłatę egzekucyjną oraz zwrot wszystkich wydatków. Dłużnik, który nie stosuje się do standardowych wezwań, tylko dodatkowo zwiększy swoje zadłużenie.

Wierzyciel ponosi koszty tylko, kiedy wniosek złożony u komornika okazał się bezzasadny lub sam wystąpił z wnioskiem o umorzenie postępowania. W sytuacji, kiedy dłużnik spłaci zobowiązanie przed rozpoczęciem egzekucji lub występują inne nieścisłości – to właściciel długu musi opłacić koszty komornicze. Wszystkie inne opłaty pozostają po stronie zadłużonej osoby.

Warto zauważyć, że w niektórych sytuacjach całkowity koszt egzekucji może wynieść nawet kilka tysięcy złotych. Przy niewielkim zadłużeniu taka sytuacja bardzo mocno utrudni spłatę. Najlepiej unikać egzekucji komorniczej, jeśli tylko to możliwe – warto skorzystać z pomocy prawnika.

Jak wyglądają koszty komornicze po spłacie zadłużenia?

Spłata zadłużenia oznacza, że przedmiot egzekucji komorniczej przestaje istnieć. W takiej sytuacji wierzyciel powinien zgłosić komornikowi całą sytuację. Prowadzi to do umorzenia postępowania egzekucyjnego. Koszty komornicze, które zostały dotychczas wygenerowane, opłaca dłużnik. Wierzyciel musi je zapłacić, tylko kiedy z jego winy wynikają nieścisłości lub wniosek został złożony bezpodstawnie.

Warto spłacić zadłużenie przed rozpoczęciem egzekucji komorniczej lub ustalić dogodne warunki czy też podpisać ugodę. Dłużnik generuje ogromne dodatkowe koszty komornicze, których można często uniknąć.

Wierzyciel musi przygotować wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego po spłacie zobowiązania przez dłużnika. Dopiero wtedy komornik oblicza dokładnie koszty, które pozostały do opłacenia. Dłużnik zostaje poinformowany i może rozpocząć spłatę – w niektórych przypadkach można rozłożyć kwotę na raty.

Czy można umorzyć koszty komornicze?

Wbrew pozorom jest to możliwe. Koszty komornicze zostają umorzone tylko w bardzo specyficznym przypadku. Dłużnik musi przygotować odpowiednie oświadczenie, które dowiedzie, że nie może on sprostać zadłużeniu i dodatkowym wydatkom związanym z egzekucją. Taka osoba potencjalnie zaszkodzi swojemu otoczeniu. Dlatego w tego rodzaju sytuacjach koszty komornicze mogą zostać umorzone – decyzja należy bezpośrednio do sądu.

Oświadczenie należy złożyć najpóźniej 7 dni od doręczenia postanowienia o pobraniu lub ustaleniu opłaty za postępowanie egzekucyjne. Oczywiście wszystkie podawane informacje muszą być zgodne z prawdą. Próba oszustwa zwykle kończy się karą grzywny, która generuje dodatkowe wydatki. Koszty komornicze są umarzane tylko w wyjątkowych i dobrze uargumentowanych sytuacjach.

Czy koszty komornicze ulegają przedawnieniu?

Uchwała Sądu Najwyższego raz na zawsze rozwiązała nieścisłości dotyczące przedawniania kosztów komorniczych. Wynika z niej, że ta opłata rzeczywiście może po pewnym czasie zostać zniwelowana. Przedawnienie należności wynikającej z tytułu kosztów komorniczych następuje w terminie właściwym dla innych opłat sądowych. Oznacza to, że już po 3 latach nie trzeba przejmować się należnościami za egzekucję.

Mimo wszystko oczekiwanie, aż koszty ulegną przedawnieniu, nie jest dobrym rozwiązaniem. Zobowiązania należy pokrywać najszybciej jak to tylko możliwe. Niespłacanie kosztów komorniczych zwykle prowadzi do znacznie poważniejszych konsekwencji prawnych. Często stosowane są dodatkowe kary pieniężne. Osoby zadłużone trafiają także do rejestrów dłużników, co wyklucza jakiekolwiek finansowanie dłużne – kredyty, pożyczki, leasingi itd.

W skrajnych przypadkach niespłacanie kosztów komorniczych prowadzi do rozprawy sądowej i jeszcze większych kar. Przedawnienie tego rodzaju zobowiązań zdarza się niezwykle rzadko.

Czy koszty egzekucji komorniczej są kosztem uzyskania przychodu?

Jeżeli dłużnik lub wierzyciel jest podmiotem gospodarczym, należy rozliczyć również koszty komornicze w księgach rachunkowych działalności. To konieczność, szczególnie gdy opłaty są większe. Należy pamiętać, że koszty komornicze nie zaliczają się do kosztów uzyskania przychodu dla dłużnika. Tutaj sytuacja zawsze będzie wyglądać w ten sposób – niezależnie od decyzji sądu czy komornika.Kiedy wierzyciel ponosi koszty komornicze, może je zaliczyć jako koszty uzyskania przychodu. Odnosi się to do sytuacji, gdy właściciel rzeczywiście musiał pokryć te opłaty i nie zostały one przeniesione na dłużnika.